اشعار

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری

پخش سبک

غــریـب سـامـرا جـانـم فــدایـت          بـمـیـرم ای گـل زهــرا بـرایـت

ز زهر فتنه ها جان داده ای تو         که شـهــر سامــرا شد کربلایت

پخش سبک

ســـوم شـهــر اللّه رسـیــده          گوش جان بانگ غم شنیده

شد روان از دیده اشک غربت، در عزای خورشید ولایت، سامرا گشته دارالمصیبت

 پخش سبک

به چشمم ره گریه وا شد          چه شور و بساطی به پا شد

به یـاد عـزیـزان زهرا          دلـم راهــی سـامــرا شـد

 پخش سبک

سوم شهرُالله، عالمی برای سروری عزاداره ** ازچشمها بارانِ درد وغـصه می باره (۲)

چشم عالَم ، گشته گریان        ســامــرا شد،بیت الاحزان

سرِ شوریده، دلِ بی سر و سامان داریم            از دلِ سوخـته گان شمعِ شبستان داریم

به هـوای تو بـمـیـریم اگـر صدها بـار            باز هم در هوسِ دادنِ جان، جان داریم

وای از ظلـم که هم درد شب تـارم کرد              درد غربت به خدا خسته و بیمارم کرد

من که درد همه را خـویش دوا می کردم              در تب زهـر جـفـا درد گـرفـتارم کـرد

تا مـقـیــم سـرزمـین آشـنـایـی می شـوم            فارغ ازحزن وغم و درد و جدایی می شوم

وقت تسبیح ومناجات سحر با یاد دوست            بیـقـرار و مست جـام ربّـنـایی می شوم

آه در سینه ام از زهـر شراری برپاست          آتشی بر جـگـر و رویِ لبـم واویلاست

سوخـتـم سوخـتم آبی که نفس می سوزد          حـجره ام از جگـر سوخته ام کرببلاست

ای کـعـبـۀ دل کـوی تو یا حضرت هـادی           وی قبلۀ جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثـنـاگوی تو یا حضرت هادی

اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب           بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير           ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم            شعـله با نـاله برآیـد همه دم از جگـرم

جـز تو ای خالق دادار کسی نیست گـواه            که چه آورده جـفـای مـتـوکّـل به سـرم

ای دائم از خدا و نبـییّن تو را، سـلام            وی روی عالمی به حریم تو صبح و شام
ابن‌الـرّضای دومی و چـارمـین عـلی            جــدّ امـام مـنــتـظــریّ و دهــم امــام

آن نازنین که وصف جمالش خـدا کند            امـشب خـدا کـند که نگـاهى به ما کند
آن دلـنوازِ از دل و از جـان؛عزیـزتر            بـاشد که درد جــان و دل مـا دوا کـنـد

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفــا کند
سرشک غربتش روان نوا زند زنای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعــا کند